วันพุธที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2558

ไม่ได้ยินหรอก แต่ท่าทางคุณปีบโกรธน่าดู

"คุณปีบกับคุณดิสธรอะไรนั่นทะเลาะกันใหญ่เลยแพรสา"
"ป้าได้ยินบ้างมั้ยว่าคุณปีบพูดอะไรบ้าง" ถามด้วยความอยากรู้ ใ2คออด เต้นระทึกไม่ได้ แม้จะรู้ว่าการกระทำของดิสธรผิดเต็มประตู แต่ก็ไม'อยากให้ หนุ่มหน้าตี๋กับนายสาวต้องแตกหัก อย่างน้อยกาชะลองก็เป็นนาย
"ไม่ได้ยินหรอก แต่ท่าทางคุณปีบโกรธน่าดู มันก็น่าจะโกรธอยู่หรอก แฟนทั้งคนกลับมาทำๅเมร่ามกับเด็กในบ้าน ดีไม่ดีข้าว่าอาจจะพานเลิกกันไปเลย ก็ได้ คุณปีบเธอไม่ง้อใครง่ายๆ หรอก คุณสมบัติออกครบถ้วนขนาดนั้น หรือ ไม่ก็...บางที..." คราวนี้คำสร้อยหันมามองหน้าเด็กสาว "ถ้าเขาไม่เลิกกันก็อาจเป็น แกก็ได้ที่โดนไล่ออก ไม่มีใครพอใจหรอกใช่มั้ยที่จะให้คู่รักไปสนใจผู้หญิงอื่น หูตาคุณดิสธรแกก็แพรวพราวเหลือเกิน มองแกแต่ละทีตางี้หวานฉํ่า ขนาดข้าไม่ ใช่คุณปีบเห็นแล้วยังอดหมั่นไส้ไม่ได้ แล้วตัวคุณปีบเองจะเหลือเรอะ" หญิงวัย กลางคนทำท่าหวาดหวั่น แต่พอมองไปเห็นเด็กสาวนั่งหน้าซีดก็ยิ้มแหย รีบตบ ที่นอนพลางบอก "ไม่มีอะไรหรอก ข้าก็พูดไปยังงั้นแหละ คีนนี้เอ็งนอนที่นี่ก็ แล้วกันแพรสา จะได้หมดห่วง อย่างน้อยจะได้ไม่มีใครย่องเข้าหา" แว่นตากันแดด
แพรสาล้มตัวลงนอนข้างป้าคำสร้อย ไฟทุกดวงดับสนิทแต่เด็กสาวยังลืม ตาโพลง คุณดิสธรก็คงอยู่ที่นี่ให้ใจหายใจควํ่าอีกไม่นาน แต่นายแพทย์สฤษด์คุณ นั่นต่างหากที่เด็กสาวยังนึกกังวลอยู่ แววตาที่เต็มไปด้วยความรุ่มร้อนมุ่งมาด นั่นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าผู้เป็นนายคงไม่ยอมรามืออย่างง่ายๆ
ก็ยังดีที่เรื่องราวอันน่าอับอายที่นายแพทย์สฤษด์คุณกระทำไม่มีใครล่วงรู้ ไม่งั้นคงต้องทุกข์ใจมากกว่านี้
นํ้าตาไหลอาบแก้ม พยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้เสียงได้ยินไปถึงคนที่นอน ข้างๆ คิดถึงพ่อขึ้นมาจับจิต ขาดพ่อก็เหมือนขาดร่มโพธิ๋ร่มไทรไร้ที่ซึ่งจะปกป้อง พักพิง ชีวิตหล่อนต้องตกอยู่ท่ามกลางอันตรายแบบนี้อีกนานแค่ไหน แล้วจะมี ใครคอยดูแลปกป้อง วูบนั้นที่คิดถึงศกรขึ้นมา คุณศกจะว่าอย่าง1รบ้างหนอ หาก1ดรบรู้ชะตากรรมที่แสนเลวร้ายของหล่อน เหลือบสายตาหันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นป้าคำสร้อยหลับสนิท ลมหายใจผ่อนออกมาเป็นช่วงๆ แพรสาตัดสินใจเลิก ผ้าห่มขึ้นค่อยๆ ย่องออกไปโทรสัพท์หาศกร
ผู้ชายคนเดียวโน[ลกที่หล่อนจะรักและไว แว่นกันแดด
พอมองตา แพรสาก็รีบหลบ
"ไม่ใช่ใบชานี้จ้ะ ชา  ฌลโ]0โล๓ ที่คุณดิสธรเอามาฝาก"
"อ๋อ ป้าคำสร้อยแกเห็นเป็นของพิเศษน่ะค่ะ เลยเก็บไว้ในตู้อีกใบ เดี๋ยว แพรเดินไปหยิบให้นะคะ"
กาซะลองมองตามร่างของเด็กสาวที่รีบสาวเท้าเดินไป นึกสังหรณ์ใจ บางอย่าง เพราะจากท่าทางที่เห็น แพรสาดูตื่นตระหนกผิดปกติ ด้วยความเป็น ห่วงเมื่อแพรสาเดินกลับมาอีกทีจึงถาม  "แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร'
เด็กสาวนิ่งเงียบไปแต่แล้วก็รีบปฏิเสธ  บอกไ11แล้วคุณปีบจะเชื่อหรือ
ในเมื่อนายแพทย์สฤษ4คุณก็มีศกดิเป็นญาติ ส่วนหล่อนเป็นใคร ก็แค่เด็กใน บ้าน อย่างนี้แล้วใครจะเห็นขี้ดีกว่าไส้ จึงได้แต่ถือห่อใบชาในมือบอกผู้เป็นนายว่า "คุณปีบรอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวแพรจะชงชาให้"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง แพรรีบไปเปลี่ยนเสือผ้าเถอะ อากาศเย็น อย่างนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย"
ลังเลอยู่ครู่ก่อนยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรีบเดินเลี่ยงออกไปโดยเร็ว หวัง เพียงอย่างยิ่งว่าจะไม่เจอนายแพทย์สฤษด์คุณดักรออยู่ แพรสาถอนหายใจ อย่างโล่งอกเมื่อผ่านบริเวณพุ่มไม้นั้นแล้วไม่เห็นร่างท้วมใหญ่ของผู้เป็นนาย แต่ แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อปรากฏร่างผอมสูงของใครคนหนึ่งยืนอยู่
"คุณดิสธร!" แว่นตา
"ไปอาบนํ้าเสียดึก ระวังจะไม่สบายนะจ๊ะ" แววตากรุ้มกริ่มกวาดมองไป ทั่วร่างผอมบางกลมกลึง ขนาดมีผืนผ้าปกปีดเด็กสาววัยละอ่อนยังงดงามขนาดนี้ แล้วหากปราศจากเลือผ้าล่ะ หล่อนจะงดงามขนาดไหน
แพรสาสะบัดหน้าหนีจากสายตาแทะโลมนั้น เด็กสาวบอกเสียงแข็ง "คุณปีบ อยู่ในโรงครัวค่ะ"
"ฉันไม่ได้ต้องการพบปีบ ฉัน...ต้องการพบเธอต่างหาก"
"แพรไม่ว่างค่ะ ขอตัว" รีบเดินหนี แต่กลับถูกมือแข็งแรงคว้าไว้ก่อน "ปล่อยค่ะ" แพรสาสะบัด ครั้งนี้โกรธเป็นร้อยเป็นพันเท่า นี่หรือคู่รักของคุณฮบ หยาบคายตํ่าช้าเหลือเกิน
ดิสธรก้มหน้าลงไปจนเกือบชิดแก้มนวล ความนุ่มของมือนิ่มยิ่งดูเหมือน
แว่นกันแดด

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น