โวยวายจนคนที่อยู่ภายใน

ยิ้มละมุนฉายขึ้นที่ใบหน้าเมื่อเห็นลูกชายผลุนผลันขับรถออกจากบ้านไป ที่สุดมันก็ต้องเป็นอย่างนี้ อารมณ์ความรู้สักเป็นสิงที่ฉาบฉวย ฐานะความมั่นคง ต่างหากเป็นสิงที่จะยืนยงอยู่เป็นนิรันดร์เเละเมื่อถึงวันนั้นสฤษด์คุณอาจจะเจ็บไม'นาน
เป็นอารมณ์ขึ้งเคียดที่เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้ เรื่องที่แม่บอก ไม่ใช่เรื่องใหม่แต่เป็นสิงที่ตอกยํ้าใจให้เจ็บปวด ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้แพรสา เป็นของใคร ในเมื่อแพรสาเป็นของเขา หล่อนเป็นของเขา และต้องเป็นของเขา แต่เพียงผู้เดียว
เลี้ยวรถเข้าไปจอดในคุ้ม และป้าคำสร้อยที่กำลังงกๆ เงิ่นๆ เก็บดอกปีบ อยู่ก็แทบหัวใจวาย เมื่อนายแพทย์ใหญ่หยุดรถแทบจะชนกับตัวบ้าน ร่างสูงใหญ่ ก้าวลงมาจากรถในลักษณะหุนหัน ถามเสียงดัง
"แพรสาอยู่ไหน"
ได้แต่ตะกุกตะกัก พักหลังๆ ชักเห็นท่าทีแบบนี้บ่อย เริมแน่Iจแล้วกับ อาการหึงหวงของคุณหมอ นายแพทย์สฤษด์คุณตกหลุมรักเด็กแพรสาแน่นอน แต่จะบอก,!ค้อย่างโรว่าตอนนี้เด็กสาวที'คุณหมอหลงรักกำลังอยู่กันดามลำพังกับ ลูกชายท่านรัฐมนตรี
"ว่าไงป้า แพรสาอยู่ไหน"
ตะคอกถามซํ้า อาการของป้าคำสร้อยนั่นยิ่งทำให้เขาหวาดหวั่น คนเก่า คนแก่ของคุ้มเหมือนจะมีพิรุธ ท้ายสุดเมื่อปิดบังไม่ได้ก็จำต้องบอก "อยู่...อยู่ในครัวค่ะ"
เท่านั้นร่างสูงใหญ่ก็ทำท่าจะตรงดิ่งเข้าไปในครัว ป้าคำสร้อยรีบเข้าไปห้าม อย่างน้อยเป็นการถ่วงเวลาก็ยังดี ไม่อย่างนั้นคงไม่แคล้วเกิดเรื่องใหญ่ และนั่น ก็ยิ่งทำให้นายแพทย์สฤษด์คุณโมโห หนุ่มใหญ่เอะอะโวยวายจนคนที่อยู่ภายใน ต่างได้ยิน
กาซะลองสาวเท้าออกมาที่หน้าบ้าน เสียงเอะอะโวยวายทำให้ต้องละมือจาก การตรวจเอกสารบัญชีทรัพย์สินของคุณปรียางค์ศรี หญิงสาวเพียงแต่เก็บเข้า ลิ้นชักอย่างลวกๆ แล้วรีบออกมา ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ดวงหน้าเรียวได้แต่ ขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้นผู้เป็นน้าถึงได้ทำท่าเป็นหมาบ้าอย่างนี้
แต่สิ่งที่สะดุดตา ดวงหน้าขาวมีรอยฟกชํ้าดำเขียวอยู่ถ้วนทั่ว เหมือน
ลนลานบอกนายสาวเสียงสัน "เกิดเรื่องใหญ่แน่ค่ะคุณปีบ" แว่นตากันแดด
สินเสียงของผู้สูงวัยกว่า กาซะลองก็รีบสาวเท้าตามนายแพทย์สฤษด์คุณ ไปทันทีโดยมีป้าคำสร้อยวิ่งตามมาติดๆ
เหมือนใจจะเร็วกว่าเท้า แม้จะสาวเท้าเร็วเท่าไหร่ก็ช่างไม่ทันใจสักที ยิน เสียงร้องวี้ดว้ายของแพรสาดังลั่น และเมื่อไปถึงหญิงสาวก็เห็นบุรุษสองนายกำลัง ตะลุมบอนกันใหญ่ ร่างบางตรงเข้าไปห้าม แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ บุรุษ ทั้งคู่ต่างแลกหมัดกันนัวเนีย
"หยุดนะ! แพรบอกให้หยุด" แว่นกันแดด
ยินเสียงของเด็กสาวเหมือนยิ่งทำให้ไฟในใจนายแพทย์สฤษด์คุณเดือด พล่าน คิดถูกแล้วที่ตามมาเห็นให้ชัดกับตา แพรสากับไอ้หน้าปลาจวดกำลังอิง แอบชิดใกล้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นโรงครัว ปานนี้คงเตลิดกันไปถึงไหนต่อไหน นี่ก็ คงจะห่วงชู้รักถึงได้มาตะเบ็งเสียงร้องกรี๊ดๆ
กำหมัด^ดเปรี้ยงดั่งแรงพญาช้างสาร นาทีนั้นที่ดิสธรรู้สืกว่าโลกหมุนติ้ว ชา ไปทั้งหน้า สัมผัสเหมือนนํ้าอุ่นๆ ไหลออกมาเต็มปากเต็มจมูก เอามือปาดดูก็ เห็นเลือดสดๆ สีแดงคลํ้าแตกพลั่ก เพียงเท่านั้นลูกชายท่านรัฐมนตรีก็คอพับ คออ่อนทำท่าเหมือนสติไม่สมประดี แต่ขนาดนั้นก็ยังชี้มือเร่าๆ ไปทางนายแพทย์ สฤษด์คุณอย่างโกรธจัด กล่าวอาฆาตมาดร้ายด้วยถ้อยคำรุนแรง ก่อนจะคอพับ คออ่อนไปจริงๆ
แพรสารีบวิ่งเข้าไปประคอง และนั่นก็เหมือนเป็นจุดที่ทำให้อารมณ์หึงหวง พุ่งขึ้นถึงขีดสุด
"ห่วงมันนักใช่มั้ยแพร" แว่นตา
นั้าเสียงร้าวรานบ่งบอกความร้าวลึก นาทีนั้นแพรสาไม่ได้สนใจ หล่อนรู้แต่ เพียงว่าคุณหมอเหมือนอันธพาลไIเหตุผลสันดี เด็กสาวจ้องหน้าสบดวงตาแข็งกร้าว ไม'หวาดหวั่น
"ใช่! แพรเกลียดคุณหมอ เกลียดที่สุด"
"แพร แพรพูดออกมาได้ยังไง แพรเป็นเมียฉันนะ ฉันรักแพร"
"แต่แพรเกลียดคุณหมอ ได้ยินมั้ย แพรเกลียดคุณหมอ แพรรักคุณดิสธร"
แว่นตากันแดด