"ไม'ทราบสิฮะ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับปีบ"
เป็นเหตุผลส่วนตัวที่ไม่ไดIปที่คุ้มนั้น เหตุการณ์ที่เกิดกับไอ้หน้าปลาจวด ยังเจ็บแค้นอยู่มิหาย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แพรสาไม่น่าทำอย่างนี้ จะมี3งใดบ้างที่ สามารถกำจัด 'มัน' ออกไปให้พ้นนอกเส้นทางได้ สิงที่ 'ลงทุน' ดูเหมือนจะไม่ เป็นดังที่หวัง ตัวเขาเองเสียอีกที่เกือบพลาดพลั้งเสียที
สายตาของเพื่อนเก่าดอกปีบบอกความฉงนสงสัยเมื่อมองดูหน้า 'ดิสธร1 เมื่อคืน แมIม่ปงบอกชัดเจนว่าจดจำได้แม่นยำแต่ก็แฝงความเคสือบแคสงอยู่ในที ยกมือขึ้นลูบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกชํ้าดำเขียว และคุณพันธุรพีก็หันมาเห็นเข้า พอดี
"อ้าว! แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น"
เป็นคำถามที่ถามไปอย่างนั้น เป็นข้อดีอีกอย่างของแม่ที่ไม่มีความละเอียด รอบคอบ'ในลิ''ง'ใด แม่เพียงแต่พยักหน้าเมื่อเขาให้เหตุผลว่ามีอุบัติเหตุนิดหน่อย ไม่มีคำถามต่อ มีแต่เพียง 'ปัญหา' ที่ยังค้างคาใจแม่อยู่ตลอด
"ว่างๆ ก็แวะไปที่คุ้มบ้างสิ ไปเลียบๆ เคียงๆ ถามยยป็บด บอกตรงๆ พอแม่ได้ยินที่แกพูด แม่ก็คิดมากเหมือนกัน ปกติยัยปีบไม่น่าที่จะขายคุ้ม
อย่างง่ายๆ มีแผนอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้!"
เป็นสิ่งที่ต้องกลับมาคิดหนัก เรื่องที่คิดว่าง่ายกลับย่อเค้าความยุ่งยากขึ้น มารางๆ เหลือบตามองดูลูกชายก็เห็นแววตาเขามีเรื่องครุ่นคิดอยู่ตลอด ก็ไม่ รู้ว่ามีเรื่องคิดอะไรกันมากมาย ในเมื่อปัญหาที่อยู่ตรงหน้าก็ยังขบคิดกันไม่ตก ตัดสินใจแหย่เรื่องนายดิสธรกับยัยเด็กนั่น บางทีอาจจะเป็นสิงช่วยกระตุ้นให้ ลูกชายอยากไปที่คุ้มภูคากาซะลองขึ้นมาบ้าง
แววตาของสฤษด์คุณเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่พูด สิงที่หวั่นเกรงเริ่ม มีเค้าความจริง
แพรสากับไอ้หน้าปลาจวดนั่น แว่นตากันแดด
"นี่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ายัยปีบมันจะทำยังไง ถ้าคนรักไปป้นใจให้คน อื่นโดยเฉพาะกับเด็กในบ้าน แม่ว่าฤษด์แวะไปดูปีบหน่อยก็ดี ยังไงยัยปีบก็ เป็นหลาน" รู้ว่าลูกอาจจะเจ็บแสนเจ็บ แต่ ณ เวลานี้ใจของกาซะลองเป็นสิ่งที่ อยากรู้มากกว่า หลานสาวคิดจะทำอะไรจะได้มีทางแก้ทางออก
เป็นบาดแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ร่างกำยำสูงใหญ่มีเค้าของความเหนื่อย อ่อน เหมือนคนปวยที่ยังไม่แข็งแรง ใจคิดไปถึงสิ่งที่กำลังสงสัยอยู่กับศกร คนที'กำลังตามหาอาจจะอยู่'ไม่ไกล
เหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัวว่าถูกลอบมอง นายแพทย์สฤษด์คุณตะเบ็งเสียงลั่น "ปีบช่วยเอาคนของปีบไปไกลๆ หน่อยไดไหม ไม่รู้เป็นบ้าอะไรมาขวางทางอยู่ได้"
"น้าฤษด์ต้องการอะไรหรือคะ บอกให้ป้าคำสร้อยไปจัดการให้ก็ได้"
"น้าต้องการพบแพรสา" แว่นกันแดด
ชัดถ้อยชัดคำ คราวนี้ดูเหมือนนายแพทย์ใหญ่จะปิดบังความรู้สีกไวไม่ได้ ท่าทางเหมือนคนบ้า ดูก็รู้ว่ากำลังอยู่ในอาการหึงหวง อารมณ์อย่างนี้รังแต่จะทำให้ พังกับพัง
กาซะลองบุ้ยใบ้ไปทางคนเก่าแก่ "ไปตามแพรสามาพบน้าฤษด์" "น้าจะไปหาเอง"
นํ้าเสียงเด็ดเดี่ยวบอกให้รู้ว่า ณ เวลานี้เอาช้างมาฉุดก็คงไม่อยู่ เหลือบ มองไปทางป้าคำสร้อยก็เห็นทำหน้าจ๋อยพยายามบุ้ยใบ้บอกบางสิ่ง เพียงเห็น สายตาของฝ่ายนั้นกาซะลองก็เข้าใจ ก็คงมีอะไรบางอย่าง ป้าคำสร้อยถึงได้ ทัดทานไม่ให้เข้าไป
"อย่าลำบากเลยค่ะน้าฤษด์ ให้ป้าคำสร้อยไปตามแพรสามาดีกว่า น้าฤษด์ มาช่วยปีบดูเอกสารเถอะ คุณยายเล็กบอกว่าเผาคุณยายเมื่อไหร่จะเข้ามาจัดการ ขายทรัพย์สิน เราตรวจดูตอนนี้จะได้รู้ว่ามูลค่าทรัพย์สินมีเท่าไหร่" แว่นตา
อารมณ์หึงหวงมีมากกว่าสิ่งที่คุณพันธ์รพีบอกให้มาจัดการ มรดกทรัพย์สิน มันก็แค่ชองนอกกาย สิ่งที่เขาต้องการคือแพรสาต่างหาก นายแพทย์ใหญ่ตะเบ็ง เสียงลั่น
"จิตใจแกมันทำด้วยอะไรปีบ รู้บ้างมั้ยว่าตอนนี้ในบ้านมันเกิดอะไรขึ้น ไอ้ดิสธรมันกำลังจะนอกใจ แกยังจะมานั่งตรวจทรัพย์สินบ้าบออยู่ได้" "น้าฤษด์พูดอะไรคะ ปีบว่าตอนนี้น้าฤษด์ใจเย็นๆ ดีกว่า" "ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว น้าจะบอกแกนะ ถ้าแกไม่ไล่แฟนแกกลับกรุงเทพฯ น้าจะฆ่ามันเอง"
"น้าฤษด์!" ได้แต่ยืนครางมองร่างสูงใหญ่เดินตุ่มไปที่ครัว ป้าคำสร้อยยิ่ง
แว่นกันแดด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น